Ok. 1850 roku zabudowa ulica Grottgera, po stronie zachodniej, do imponujących nie należała. Zaledwie trzech właścicieli zamieszkiwało swoje skromne domostwa,
(w tym jedna karczma- Franz Grätz).
Pozostałą zabudowę, najprawdopodobniej prowizoryczną, drewnianą, w formie baraczków i szop, wynajmowali ubodzy robotnicy i rzemieślnicy, od niewiele zamożniejszych właścicieli.
Jak widać z mapki, pierwotnie, ulica miała być dłuższa - miała przecinać ul Garbary.
Właśnie za tym skrzyżowaniem, po prawej stronie istniały, już w tym czasie, jedyne większe, solidne, budynki zamieszkiwane przez wielu lokatorów.
W 1861 roku, teren wzdłuż ul Garbary wykupuje Ludwik Buchholz i buduje swój zakład.
Wspomniane wyżej, budynki stają się jego własnością i znajdują się na terenie garbarni, ale dziwnym trafem, nadal przypisane są do ulicy Grottgera według niej są numerowane.
(6 -spichrz;7;8;9 - mieszkalne). Zmieniają się jedynie lokatorzy. Teraz większość z nich to pracownicy garbarni.
W tym samym czasie porządkuje się i cywilizuje zachodnia strona ulicy.
Karczma rozbudowuje się, zajmując sąsiednią parcelę i staje się restauracją, a w jej nowej części pojawiają się lokatorzy.
Parcele 3-5 nabywa kupiec Ferdynand Biegon, zagospodarowuje teren, najprawdopodobniej tworzy jakąś nową, prostą zabudowę i wynajmuje mieszkania lokatorom.
Ok. 1880 roku teren ten przejmuje Königliche Seehandlung, (posiadając jednocześnie plac składowy po przeciwnej stronie ulicy).
Większość dotychczasowych lokatorów zachowuje wynajmowane mieszkania.
Königliche Seehandlung jest na etapie wygaszania działalności handlowej (docelowo staje się bankiem), w niedługim czasie rezygnuje z placu składowego,
a pod koniec XIX wieku z reszty terenów przy Grottgera i z tego okresu pochodzą kamienice które można dzisiaj oglądać. (obecnie 5;7;9)
Wschodnia strona ulicy to teren zdecydowanie przemysłowy - warsztaty, magazyny, place składowe, przeładownie itp.
Istniały tam pojedyncze mieszkania służbowe dla np. kierownika placówki, stróża, śluzowego , ale z pewnością nie był to teren mieszkalny.
Obszar podzielony był na działki posiadające, co było kluczowe, dostęp do rzeki.
Przez lata przewinęli się tam różni właściciele - Livionius- wł. folwarku Bocianowo +spadkobiercy; Albert Wiese – wł. „Maxhütte"; Königliche Seehandlung;
Ludwik Buchholz; Kanal fiskus - (Materialien und Depot Verwalter) i nad samym kanałem Kanal Inspektion
|
Spytał po co robię, - odpowiedziałem że dla siebie. Pewnie nie wierzył, bo zaczął mi prawić, ( miał na myśli budowę) , że tego budynku nie wolno fotografować i chyba miał ochotę sprawdzić co utrwalałem. Chyba po chwili zdał sobie sprawę z tego że w pewnym sensie mówi głupoty. Gdybym wszedł na teren budowy to co innego. Ale na ulicy, to chyba nie miał prawa mi czegoś zabraniać... 
W pierwszej chwili myślałem, że to prawdziwe, historyczne zdjęcie
