Forum Bydgoskiego Stowarzyszenia Miłośników Zabytków "BUNKIER"

Wstawiłeś nie do tego browaru. Grunwald to na Wałach Jagiellońskich. Tam jest ta ulotka z 1914 roku w wersji czytelnej.
viewtopic.php?f=93&t=3960

Browar przed restrukturyzacjami zajmował posesję przy Dworcowej. Myślę, że w tej części była administracja i hotel z pubem piwnym.
Reklama z 1899 roku używa pojęcia brauhaus. Może w tym czasie nie było jeszcze obiektów przemysłowego browaru przy obecnej Unii Lubelskiej, a tylko brauhaus, czyli browar restauracyjny, to jest ściśle sprzężony z salą pijalni piwa?
Obecnie budynek dawnego brauhausu jest podwyższany.

Brauhaus na mapie z 1904 roku

W środku prace remontowe i adaptacyjne chyba nie mają zbyt dużego tempa, ale pojawił się wielki baner, który reklamuje to, co ma się w budynku znaleźć.
Ciekawa nazwa. Pewnie skojarzenia z browarem były nie do przyjęcia dla autora tej nazwy. Albo nie wie co tu kiedyś było.
Cóż, "Cegielnia" kojarzy się trochę z czerwonymi cegłami budynków browaru i paroma innymi rzeczami, jak powiedzonko: "kup pan cegłę...". Także z budowaniem, na przykład masy mięśniowej, a nie brzucha piwnego, jak jakiś tam browar.
Cegła jest też dość ciężka, a to pasuje do siłowni.
Dobre. Ja bym na to nie wpadł.

Cegielnia była „po sąsiedzku”.

No tak, ale dopiero na dole, bliżej Brdy.

Minęły ze 3 tygodnie od ostatnich zdjęć. Prace w browarowej cegielni - siłowni słychać teraz wyraźniej.
Pojawiły się kafelkowe obróbki wejścia.
Z tyłu zniknął płot broniący wejścia w głąb posesji. Dzięki temu na pierwszym zdjęciu pokazałem budynek, który był zapewne słodownią klepiskową.
Niska część obiektu od strony podwórza jest burzona. Nie za bardzo jest czego żałować, bo to była taka przybudówka z różnych materiałów, wiele razy przerabiana.
Przy okazji pokazał się ceglany blok, który mógł być podstawą komina kotłowni browaru.

Mała dygresja na temat browarów z tej samej piwowarskiej epoki.
Czynny browar w Czarnkowie. Trwa gotowanie warki. Wokół roznosi się intensywny zapach chmielonej brzeczki.
Obok jest sklep firmowy. Piwka zapakują w firmowy karton.
Za browarem znany bydgoski most.

Most był i jest Fordoński.

Odtworzone zdjęcia z 2012.

Stary browar przy Unii Lubelskiej z tego co się dowiedziałem to miasto nakazało właścicielowi doprowadzić obiekt do ładu . Niestety właściciel nie ma kasy i jest na sprzedaż .

_________________
Marcin

Ale jak to? Tam na parterze jest siłownia 'cegielnia'.

_________________
opuszczonebydgoszcz.blogspot.com

A co będzie dalej z siłownią tego nie wiem

_________________
Marcin

Browar Otto Leue Bydgoszcz

Browar przy ówczesnej Bahnhofstr. 36 (restauracja mieściła się pod numerem 35) powstał w 1860 roku. Od braci Schlesinger odkupił go być może w 1867 roku H. Trauschka i prowadził do około 1874 roku. W moich źródłach dopiero w tym roku pojawia się Otto Leue. Prokurentem w firmie został w 1895 roku Fritz Leue. O wyposażeniu browaru mam niestety niewiele informacji. Pewne jest, że już koło 1890 roku browar był zmechanizowany, wyposażony w maszynę parową i sprzedawał piwo w beczkach i butelkach. W 1882 roku zakupiono pompy do zacieru, brzeczki i piwa w firmie Nathana Schäffera we Wrocławiu, w 1895 roku regulatory ciśnienia do napełniania beczek w Firmie F. A. Hartmann w Offenbach nad Menem, natomiast w 1898 roku w firmie Oscara Bothnera w Lipsku pneumatyczne urządzenia do transportu zboża i słodu w słodowni. W 1891 roku browar wyprodukował około 12.000 hl piwa. Produkowano piwa leżakowe i pszeniczne. Funkcję dyrektora technicznego pełnił w tym czasie mistrz piwowar Franciszek Elsner, którego udało się rok wczśniej zwerbować z browaru Wilhelma Russaka. W 1898 roku Otto Leue zdecydował się sprzedać browar, planując budowę nowej słodowni w Inowrocławiu. Wówczas Elsner zrezygnował ze swojego stanowiska i zamieszkał w Żninie. W październiku 1898 roku Otto Leue sprzedał swój browar za cenę 400.550 marek spółce, w której skład wchodzili właściciele Fabryk z Bydgoszczy i innych dzielnic ówczesnego państwa pruskiego. Dyrektorem nowego przedsiębiorstwa, które nazwano Bürgerliches Brauhaus Bromberg - Browar Obywatelski Bydgoszcz, został fabrykant Julius Riemann z Tilsit (dzisiaj Sowjetsk). Kapitał spółki wynosił 275.000 marek. Na funkcję dyrektora technicznego zwerbowano doświadczonego piwowara Gustawa Müllera, który przez ostatnie siedem lat doprowadził do świetności browar akcyjny Böhmisches Brauhaus w Memel w Prusach Wschodnich (dzisiaj Kłajpeda). Po przejęciu przez nowych właścicieli browar prawdopodobnie rozbudowano, ponieważ do 1902 roku roczną produkcję piwa udało się podwoić na 25.000 hl. Gustaw Müller odszedł z firmy w 1901 roku i wykupił na własność mały browar w Blankenburg, w Górach Harzu. Niestety interes ten nie powiódł się i w 1906 roku objął funkcję mistrza piwowarskiego w browarze Boetzel & Welch w Nowym Drezdenku. Nie wiem kto został jego bezpośrednim następcą w Bydgoszczy, w 1903 roku jego pozycję zajął Fritz Schneider, którego również zwerbowano z browaru Wilhelma Russaka. W tym czasie browar musiał mieć już kłopoty finansowe, ponieważ w styczniu 1904 roku oferowano go do sprzedaży jako browar obywatelski w likwidacji. Mimo to Fritz Schneider wykształcił całą rzeszę młodych piwowarów zanim w 1912 roku opuścił zakład i objął stanowisko głównego piwowara w browarze towarzyskim w Ulm nad Dunajem. Jego następcą w Bydgoszczy został dotychczasowy mistrz piwowarski w browarze Hugona Scobla w Gliwicach, Maksymilian Böhm. Po pierwszej wojnie browar prowadzono prawdopodobnie jeszcze przez kilka lat jako browar obywatelski.

Na koniec jeszcze małe sprostowanie. Określenie Brauhaus jest jednoznaczne z określeniem Brauerei i oznacza w tłumaczeniu na polski tylko browar, nie browar restauracyjny. Browar restauracyjny to Brauerei Gasthof, lub Brauerei Gasthaus, ewentualnie Gasthausbrauerei.

Wiemy już na jakim sprzęcie warzono piwo w browarze Ottona Leue. Leue w 1889 roku zaprojektował warzelnię według własnego pomysłu. Składała się ona z dwóch podgrzewanych parą kotłów, które funkcjonowały tak samo jak konwencjonalna czteronaczyniowa warzelnia. Jej głównymi zaletami były oszczędność miejsca i materiału. Poza tym dzięki podgrzewaniu parą zacier i brzeczka nie przypalały się podczas gotowania, a zużycie energii spadało o około 30 %.

Gustav Ackermann (26.12 1853 - 22.10.1914) w latach 1870 - 1873 uczył się zawodu piwowara w browarze Ottona Leue. Tytuł mistrza piwowarskiego uzyskał w 1882 roku w szkole w Worms, potem pracował w Kwidzyniu i Królewcu.

Piwowar - pięknie ożywiłeś i ubogaciłeś wątek browarowy. Gratulacje i podziękowania. Ta warzelnia dwunaczyniowa jest pewnym uproszczeniem zachowującym cechy czteronaczyniowej, ale niewątpliwie ze spadkiem dobowej zdolności produkcyjnej w stosunku do większych browarów. Załączam zdjęcie z minibrowary.pl warzelni dwunaczyniowej stosowanej obecnie w małych browarkach. To jest ten sam system wymyślony na nowo . A raczej podpatrzony w starych podręcznikach browaniczych.

Faktem jest, że dzisiaj wiele rzeczy jest podpatrzonych ze starych podręczników i sprzedawanych jako nowość. Dobrze jest jeżeli uda się coś udoskonalić. Warzelnia Ottona Leue miała na przykład taki problem, że te naczynia z podwójnym dnem się deformowały kiedy wpuszczono pomiędzy nie gorącą parę. Leue wmontował w to podwójne dno stabilizatory, które miały temu zapobiegać, lecz skutek był taki, że w dnie pojawiały się minimalne pęknięcia. Kiedy spadło ciśnienie pary, krople brzeczki dostawały się do komory, przez którą puszczano parę i tam pleśniały. Przy następnej warce, kiedy wpuszczano tam parę, te spleśniałe resztki wciskały się z powrotem do kotła warzelnego. Pewnie był to jeden z powodów, dlaczego niecałe dziesięć lat później zdecydowano się na budowę nowej warzelni.